กลัวเพราะคิด

ตอนเด็กๆคุณเคยกลัวผีมั๊ยครับ ผมยังจำได้

ผมเคยอยู่บ้านที่มีบันไดโล่งๆ ตอนเป็นเด็ก

ทุกๆครั้งที่เดินขึ้นบ้านตอนกลางคืนจะต้องวิ่ง

จู๊ดขึ้นไปด้วยความขนพองสยองกร้าว กลัวจะมี

มือผีมาดึงขา พอขึ้นห้องปิดไฟปุ๊บ จินตนาการ

สยองในความมืด ที่ได้สั่งสมมาจากรายการ

“ช็อคซีนีม่า” ก็จะผุดขึ้นมาหลอกหลอน ไม่ว่า

จะเห็นหรือได้ยินอะไรในเงามืดจะสามารถ

นำมาสร้างภาพเป็นผีได้หมดไม่ว่าจะเป็น ผีเงา

ต้นไม้ ผีเสียงจิ้งจก ผีกองผ้าห่ม ผีแมวกัดกัน

และอีกสารพัด จนต้องรีบข่มตานอนหลับไป

ถึงแม้ว่าความรู้สึกกลัวผีขนาดนั้นจะจางหายไป

เมื่อโตและเข้าใจว่าสิ่งที่เรากลัวเป็นแค่

ความคิดและจินตนาการเท่านั้น แต่ทุกๆครั้งที่

อยู่ในความมืดและถ้าเกิดจินตนาการความกลัว

ก็จะกลับมาทุกครั้ง

สุดสัปดาห์ทีผ่านมาผมไปปฏิบัติธรรมที่วัด

สุนันทวนาราม จังหวัดกาญจนบุรี เป็นวัดอยู่

กลางป่าห่างจากกรุงเทพฯประมาณ 300 กว่า

กิโลเมตร รอบนี้ผมได้พักในศาลาไม้เก่าๆ เป็น

ศาลายกพื้นโล่ง นอนได้ประมาณ 12 คน ไม่มี

ผนัง ต้องกางมุ้งนอน อยู่กลางป่า ต้องเดินจาก

ศาลาปฏิบัติธรรม ผ่านทางดินเล็ก คดเคี้ยว

ประมาณ 200 เมตร ที่สำคัญทั้งทางเดินและ

บนศาลา ไม่มีไฟฟ้า ทั้งสภาพแวดล้อม

ทางเดิน และศาลา แค่ในตอนกลางวันก็ไม่

อยากจะอยู่แล้วครับ

คืนวันเสาร์ เราไปเดินจงกรมและสวดมนต์ทำ

วัตรเย็นที่ศูนย์ห่างออกไปประมาณ 2 กิโลฯ

หลังจากที่สวดมนต์จบประมาณ 3 ทุ่ม หลายๆ

คนมีการสนทนาธรรมต่อ หลายๆคนเดินกลับ

ผมโชคดีได้นั่งรถตู้กลับมาก่อน

ผมและภรรยาไปถึงบริเวณวัดซึ่งปิดไฟมืด

หมดแล้ว หลังจากแยกกันผมเพิ่งรู้สึกตัวว่าผม

เป็นผู้ชายคนเดียวที่จะต้องเดินไปที่ศาลาที่พัก

ระหว่างทางมันมืดมากๆ โชคดีที่มีไฟฉายเล็กๆ

ช่วยส่องทาง อาศัยที่ว่าตอนกลางวันเราฝึกสติมา

พอสมควร เลยได้ใช้ “หายใจเข้าลึกๆ หายใจ

ออกยาวๆ” สติอยู่ที่เท้า ที่ก้าวเดินและไฟฉาย

ที่ส่องทางเท่านั้น ปิดทวารใจที่จะคิด

จินตนาการ ถึง “ช็อคซีนีม่า” ในวัยเด็ก

ทาง 200 เมตรใกลมากเลยครับ แถม

เดินถึงศาลา ก็มืดสนิท ไม่มีใครมาถึงเลย ผม

ต้องนอนคนเดียวอย่างมีสตินานพอสมควร

กำลังใกล้จะหลับก็เริ่มมีคนอื่นมาถึง

ผมคิดว่าพระท่านคงส่งสถานการณ์นี้มา

ทดสอบสติพิชิตความกลัวของผมแน่ๆ

คนเราก็แปลกอย่างนี้แหละครับ ไม่คิด

ก็ไม่ปรุงแต่ง ไม่จินตนาการก็ไม่กลัว

สรุปแล้วเรากลัวเพราะเราคิดไปเอง